jueves, 30 de diciembre de 2010

Bendito insomnio.

Un par de noches sin poder dormir. Garabateando, tumbada, en una libreta que me encantaba ( y me sigue gustando) que no utilizaba por miedo a terminar; cosas de niños, supongo.
Escribiendo unas dos o tres páginas de sinsentidos por noche antes de conciliar el sueño.

2:46 de la noche, a esas horas me doy cuenta de que es cierto.
Leer da sueño, y escribir ( y los sentimentalismos) ganas de soñar.


FELIZ NAVIDAD

viernes, 24 de diciembre de 2010

Vive de fingir que rescata a las que caen y se pierden en sus ojos

Rematadamente guapo, bastante idiota, mujeriego y fiestero empedernido, arrogante, ejemplarmente superficial, misterioso o sucedáneo de lo mismo y condenadamente atractivo.
Así es, o ha parecido ser hasta el momento, el muy imbécil. A pesar de que abrir la boca y un afeitado lo hagan cambiar lo mismo que del cielo a la tierra y que suela ser para peor.

Sinceramente no sé que me "molesta" más, que él sea así o que yo no sea capaz de negárselo a nadie que me pregunte.

En fin, por ahora ( y exceptuando algunos "retos" no cumplidos, declarados por la "vox populi") es un capullo con suerte.

¡Ah! y rematadamente guapo.

jueves, 23 de diciembre de 2010

Lo que realmente importa.

Recibir noticias de alguien a quien añoras, tener el tiempo suficiente para llegar a echar de menos a alguien, tener muchos a quienes echar en falta, y que a tus oídos llegue un "te he echado de menos"...

"Buenos días por la mañana" y una sonrisa como respuesta.

¿Qué tal el fin de semana? ¡Genial! ¿Y el tuyo?.

Irse de la cabeza haciendo supuestos planes de futuro, y no tan futuro, que acaban con todos nosotros comiéndonos el mundo.

Haber muchísima gente y encontrarte con ellas de repente.

Pensar " no te hagas el loco que sé que me has visto de frente" y un cómplice guiño de ojos a modo de "estamos de suerte".

Un par de cervezas y la promesa de invitar la próxima vez, así hay un pretexto para quedar de nuevo.

Una cena, de esas de sobremesa eterna.

Una comida, de las que empiezan con el sol en lo más alto y acaban cuando ya se esconde.


"Rodearse, codearse con gente corriente. Saber que lo importante son las personas; unas veces las dan, y otras veces las toman"
Más cerca de volver a subirme a un escenario y de no volver a hacerlo, seguramente, en mucho tiempo también.
Me cuesta buscar otro lugar donde seguir bailando; me cuesta reconocer que, tarde o temprano, voy a tener que despegarme de éste. Volveré y aguantaré cuanto pueda por mí y por quienes me han aportado tanto.
Lo voy a echar mucho de menos.

sábado, 11 de diciembre de 2010

Ce la vie.

¿Se puede saber quien me acorta los meses cada vez más?
Ayer empezaba las clases en la universidad, anteayer estaba en la playa y hoy sólo soy capaz de distinguir luces intermitentes y grandes muñecos colgando de los balcones.
¿Alguien me explica porque mi juventud se empeña en correr de este modo?

La eternidad que suponían las pesadas semanas con más trabajo que tiempo para llevarlo a cabo, todas los momentos con la gente que aprecias, las fiestas, los ratos y horas muertas y el largo etcétera que han compuesto los últimos meses son ahora un chasqueo de dedos, bastantes sonrisas y algo que, en un par de parpadeos más a este ritmo, se convertirán en recuerdos entrañables y un irrevocable deseo de rejuvenecer y volver atrás.

Me soprende la veritiginosidad con que ha ocurrido todo cuando echas la vista atrás, y más aún cuando crees que lo estás exprimiendo, disfrutando, viviendo...

A veces parece que se me acaban los botes, las latas, los vasos, las copas, las tazas, los jarrones, los cajones, los álbumes, cualquier otro objeto, todo aquello que pueda contener mis recuerdos... pero de repente suena algo, sueñas algo, alguien habla, un aroma queda suspendido, cambia el tiempo, se apaga la luz, pasa un coche, se rompe un vaso u ocurre cualquier otra cosa y algo en tu cabeza se ilumina, gira, explota... y sonries. Sonries porque quieres a ese recuerdo y a quien lo compone; o lloras porque lo echas de menos; o te dan ganas de bailar porque así lo sientes.

Doy gracias a la vida, a estar viva, por todo lo que deja que ocurra, por todo eso que te lleva a lo que pasó y por todo eso que te llevará a otro genial recuerdo que ella misma provocó.

Así es, soy una enamorada de la vida, de lo rápido, de lo breve y de todo lo que estar viva me brinde; y ante todo soy la que no piensa dejar pasar nada de nada sin vivirlo y saborearlo lo mejor que pueda.

Demasiados días que pasarán demasiado rápido, eso es lo que nos queda por vivir.

Espero encontrarme con más de uno disfrutando de la carrera que es perseguir a la vida.

viernes, 10 de diciembre de 2010

Si mi, si mi, si mi rima quiere.

Uno de los pocos poemas que me gustan realmente.
"Hay momentos de soledad en que el corazón reconoce, atónito, que no ama.
Acabamos de incorporarnos, cansados: el día oscuro.
Alguien duerme, inocente, todavía sobre ese lecho.
Pero quizá nosotros dormimos…
Ah, no: nos movemos.
Y estamos tristes, callados. La lluvia, allí insiste.
Mañana de bruma lenta, impiadosa. ¡Cuán solos!
Miramos por los cristales. Las ropas, caídas;
el aire, pesado; el agua, sonando. Y el cuarto,
helado en este duro invierno que, fuera, es distinto.
Así te quedas callado, tu rostro en tu palma.
Tu codo sobre la mesa. La silla, en silencio.
Y sólo suena el pausado respiro de alguien,
de aquella que allí, serena, bellísima, duerme
y sueña que no la quieres, y tú eres su sueño."
                                                                                     El Sueño, Vicent Aleixandre.

Me he acordado hoy de este poema; uno de los que más me gusta dentro de "Historias del corazón", un recopilatorio de poemas de Vicent Aleixandre.

Arranca el fin de semana y espero que sea mejor que el anterior, que se alargó lo mismo que una semana lectiva.
Me esperan un par de días ajetreados pero ligeros, la dinámica activa me funciona genial así que nunca me resulta pesado aunque si "me freno" la pesada maquinaria que son mis horarios se va hundiendo.
En fin, prefiero lo que algunos llaman "stress"; el ritmo "nonstop" me hace sentir más viva y aprovechar más el tiempo.
Os deseo buen fin de semana y os recomiendo una buena dosis de ritmo "nonstop" de vuestro gusto.
Ciao bellos.


martes, 7 de diciembre de 2010

Poner un ritmo y dejar que me queme.

No hay nada más hermoso que una habitación vacía, un cuerpo y un alma que suspira por sentir una nota y empezar a fingir que nada más importa.


La semana entera de baja me está matando; necesito bailar ya.
Quiero volver al conservatorio y salir de clase echa polvo; lo creáis o no eso me da la vida, disfruto.
Es la única cosa en mi vida que siempre (y siempre es siempre, desde los cinco años) he hecho porque quiero. Amo la danza; bailo por gusto, por satisfacción personal, por liberación.

Tengo ganas de volver a bailar y de encontrarme con ellas, por supuesto. Son tantas horas y tanto trabajo juntas que enseguida las echo de menos; la verdad no se que voy a hacer al año que viene...
Acabaré el grado profesional antes de que empieze el verano; llorando, seguro.


En fin, más de una semana para esto. Claramente enclaustrarme me merma la creatividad.
Los post operatorios, por leves que sean, no sientan bien a nadie.


Espero que el  esperado puente os esté yendo genial.
Con montar el árbol de navidad y el Belén yo me daré por satisfecha, tampoco tengo ganas de hacer mucho más.

Disfrutad de lo poco que queda de respiro y de lo poco que queda hasta las vacaciones de Navidad, absolutamente todo tiene su encanto.

lunes, 29 de noviembre de 2010

Sacudiendo un poco el polvo.

Per què m’he d’aixecar?
Sorra enganxifosa entre els dits i la veig passar…
Sola, un llibre entre les mans i petjades sota els peus; cabells recollits i un vestit blanc que recull la llum d’un dia, d’un Sol, que sembla desvaneixer.
Bellessa efímera… el resultat: petjades que es confonen amb altres peus.

Veig passar les ones com si s’enduguessin les històries de la gent, com quan s’enduen les petjades de l’arena. Si xafes més a prop de la vora t’arrisques a que s’enduguen les teues petjades i que, potser, caigues en l’oblit; però viure és arriscar i apropar-se, perquè si no t’acostes al límit les petjades es confonen amb la sorra seca i ningú sap que xafa per on tu ho vas fer, se les endú el vent… pitjor que l’oblit.

L’horitzó es desfà en la foscor i els negres de l’aigua i el cel es fonen en un sol, i sols el Sol els torna a separar. Es veu un vaixell al mig de l’abisme, definit per la llum que torna després de la nit.

M’alce a caminar llunt, més prop, prop de la vora… mire enrere i les petjades s’esborren, però ara mire endavant… queda molt per trepitjar.



Lo prometido: uno de mis viejos archivos. Lo cree hace dos años y pocos días, pero creo que lo escribí a mano incluso meses y meses antes, en verano.
Es una de las cosas que podría haber escrito hoy mismo; no se en que momento estaba, pero esta misma reflexión sigue haciendome pensar.

Lo siento si alguien no lo entiende, (no tendré problema en traducirlo para algun lector si quiere) pero está escrito en mi lengua materna y para mí es valiosa y representativa; por eso lo he publicado tal y como lo escribí, es mucho más transparente y sincero que si intentara traducirlo directamente.

Espero que hayáis tenido un buen día. Disfrutad del que venga mañana :)

sábado, 27 de noviembre de 2010

Tarataratatááá Poder Perruno

Una semana de baja por "vagancia perruna".
Si, me acabo de inventar el término; un pequeño ataque de inventiva al estilo de Bibiana Aído. "Licencias poéticas" que se toma una; así me aproximo a la infinidad de creaciones, que adoro, fruto de la oralidad e increíblemente comunicativas. Todo el mundo vaguea alguna vez, pero no todo el mundo lo convierte en un término médico imaginario; la creatividad y el buen humor llevan esto y me encanta.
El sentido del humor, a todos sus niveles, es para mí una ventana abierta al interior de cada persona y una manifestación genial de la inteligencia.

Reflexiones a parte, una semana atareada y cuando por fin dispongo de un poco de tiempo libre lo único que me apetece es descansar y algún plan tranquilo, ir al cine o salir con mis amigas a tomar alguna cerveza; no me lo voy a negar, así que escribo ahora.

Supongo que volveré a publicar el domingo por la noche o el lunes ( los fines de semana siempre me traen algo de lo que hablar), así que espero que vosotros también estéis de vuelta para entonces.
Disfruta del fin de semana, relájate, diviértete, queda con tus amigos de siempre y date un poco de tiempo para recuperarte en todos los sentidos.

Sienta realmente bien.

lunes, 22 de noviembre de 2010

Simples maneras de complicarse la vida

Ruby Blue - Roisin Murphy

"Why do you make a start with no means to go on?"
Eso mismo me pregunto yo.

¿Para qué dar pie a algo con lo que no pretendes continuar?¿Porque te lo pide el cuerpo?¿Porque: "es que yo soy así, impulsivo, natural..."?¿Por pasar un buen rato? Si es así, ¡GENIAL!, enserio, ahora no pretendo ser irónica; para todo el mundo existe un momento como ese. Es más, para mí también fue uno de esos; no había nada que perder, en todo caso algo que ganar.
Eso sí, responde, sé consciente de tus actos. Ma-du-ra.

Las fases críticas que algunos hombres asocian al típico episodio "lo que pasó, pasó" no son realmente necesarias, creedme. Muchas veces alargan conversaciones simples y maduras, todo lo que puedan serlo las que traten la relaciones "sentimentales", innecesariamente. Véase:

- " Lo que pasa es que todas las relaciones hasta ahora me han hecho daño..."
Vale, te entiendo; pero alguna tendrá que ser la buena, digo yo; y , por otra parte ¿que culpa tengo? Ah, y por supuesto, ¿quién te ha dicho que yo busque una relación estable?
- " No es por ti, me pareces buena chica..."
Probablemente repetir lo que decían las vecinas de mi abuela no ayude, pero bueno la intención es lo que cuenta. En este momento presuponemos que intenta ser agradable, aunque no fuera precisamente el patrón de "buena chica", con el que supuestamente encajamos, lo que le "invitó al cortejo" ( a ver si siguiendo con la nomenclatura de las señoras nos entendemos)

Y un largo etcétera, pero resumiendo: una noche no nos equivale al matrimonio, no ignoramos lo que pasa porque suponemos que no por el hecho de no mencionarlo se os olvida (cosa que parece no ser recíproca muchas veces) y es mucho más fácil tratar las cosas que contribuir al "levantamiento de ampollas" consecutivo al cabreo que provoca la inmadurez masculina.

De nada me arrepiento. Quise, me apeteció, lo pasé bien y tal vez hubiese estado bien repetir, tan simple y llano como eso; pero parece que no todo el mundo lo interpreta con la misma "ligereza", en este caso positiva.
Confiar en que ese "algo" pueda funcionar con ese "alguien" es lo más natural del mundo y no es necesario volcar la vida en ello ni dramatizar si no ocurre, así lo creo.

Pero parece que me queda un buen trecho para llegar a comprender el porque las personas tendemos a complicar tanto algo que surge de forma tan simple y alucinante, cuando es real. Y otro tanto para localizar dónde se esconden los motivos que utilizamos para echar a perder todos esos "posibles" que nunca nos atrevimos a emprender.

sábado, 20 de noviembre de 2010

Para todo existe una primera vez.

Mi "Buenos días, buenas tardes y buenas noches al mundo. Estoy viva, me siento así y esto es lo que ha pasado hoy por esta cabeza." empieza aquí.

Me inicio en mi vertiente "blogger" para tener un pequeño mundo aparte donde dejar caer mis "pequeños ataques creativos" y que alguien los lea. Un lugar donde escribir cuando las "musas de la creatividad" aparecen diciendo: Here I am! (puede que sean inglesas, ¿por qué no?), que no sea un fichero del PC que acabará muerto de aburrimiento tras un par de releídas distraídas de la misma persona que los creó.
Supongo que sacaré a pasear por aquí esos archivos "polvorientos" y surgirán otros nuevos, por supuesto; porque las ideas son tan sumamente caprichosas que aparecen cuando una menos se lo espera y eso no va a cambiar ahora, ¿verdad?
Espero que la "creatividad" siga acudiendo a mí a horas intempestivas y poder llevar un buen ritmo con mi pequeño primer proyecto online. Supongo que irá cambiando de aspecto hasta que encuentre uno que encaje perfectamente, pero por ahora este me gusta. Las amapolas, el fondo blanco... me va.

Bueno, ahí va mi primer texto escrito especialmente para mi blog. Tanto de éste, como de todos los que vaya colgando, espero que lo leáis, lo disfrutéis y lo comentéis si os apetece ¿de acuerdo?

¡Disfrutad del fin de semana! Arrivederci.